De kracht van Filters
Filters..
Aan of uit? Waar komen ze vandaan en waar kunnen ze toe dienen? Ik vraag het me hardop af.
Filters. Een thema wat zich door mijn (afgelopen) week lijkt te wurmen. Iets wat ondergronds met mij meebeweegt als een molletje en zo hier en daar zijn kop even boven het maaiveld uitsteekt.
Op facebook lees ik een stukje over een man die zijn doodsvonnis heeft ontvangen en zijn wil achterna vliegt. Bij het ontvangen van de brief van Petrus lijken wij mensen vaak te bedenken; Verrek.. wat wil ik nog.. Ons hele ‘moeten’ stort gezamenlijk met een berg aan angsten en filters in het helende water van de oceaan en de wil blijft genadeloos overeind. Wat als een paal boven water lijkt te blijven staan is een grote “Fuck it!”; nu gaan we doen wat echt belangrijk is. Zo ook bij deze bijzondere man lees ik. Hij heeft zijn maskers afgezet.
Dan de gefilterde foto’s van ons perfecte leven en het perfecte plaatje welke massaal op de socials gedeeld worden. Afgelopen week werd Miljuschka op de radio genoemd en geroemd omdat ze er zó klaar mee was, dat zij de ‘naakte waarheid’ een plaatsje gaf. En een vriendin gooide van de week al haar filters overboord en ik maakte kennis met een bijzonder grappig mens? Inderdaad ja! Een mens met emoties en een (stevige) mening.
En last but nog least gaan ook mijn eigen persoonlijke billetjes even bloot. Moet je iedereen attenderen op je nukken en irritaties of is het soms gewoon bijzonder handig om Ed Oorklep vooral even NIET af te zetten. In vaktermen van de kindercoach; ga je voor je gelijk of voor je geluk. Ook een keuze in wat echt belangrijk is? Filter aan of filter uit. Dus vraag ik mij eens hardop af.. hoe zit het eigenlijk met al die filters. Waar komen ze vandaan en waar helpen ze ons bij. En zijn wij niet allemaal op een of andere manier product van onze eigen Censuur. En in hoeverre is dat dan een bewuste keuze en helpend?
Dat brengt mij terug naar het begin. Ons begin. Want in mijn optiek is het allemaal een kwestie van overleven. Een lange weg van acceptatie en gezien willen worden die begint in de wieg. Toen ik in die wieg lag was het algemene beeld dat het goed is een kind te laten huilen. Ik ben er een redelijk aangepast kind van geworden. Opstandigheid achter de coulissen omdat het voor mijn gevoel geen zin had daar woorden aan te geven en als ik dat al deed dan voelde ik mij weinig gehoord. Aanpassingsgedrag als strategie om te overleven. En dat doet ieder mens op zijn eigen slimme manier. De een houdt zich stil omdat het de conclusie trekt dat huilen niet werkt en de ander gooit er nog een schepje bovenop.
Dat we filters dan wel maskers hebben ontwikkeld die we te pas en te onpas aan en uit / op en af zetten is volgens mij dus heel normaal en zelfs gezond. In de oorsprong super handig en nuttig. Altijd helpend? Zeker niet. De wereld is namelijk geen kopie van de (in de meeste gevallen) liefdevolle ouders die aan jouw wieg hebben gestaan of de rest van het systeem waarbinnen je bent opgegroeid. Wordt het daarmee dan een kwestie van ontdekken en her-ontdekken welke we wanneer overboord kunnen gooien? De kunst is denk ik te leren herkennen en erkennen wanneer je er profijt van kunt behalen. Van die magnifiek ontwikkelde strategieën die je ooit zo geholpen hebben. Soms zal het werken, soms zal het tegen je werken.
Toen ik dat stukje op facebook las van de zestiger die is gaan dansen op zijn vulkaan werd het nog maar weer eens even heel helder en kwam weer die vraag? Welke filters kan ik overboord gooien en zoals collega Michelle zou zeggen. “BAM”; terug naar de focus. Wat wil ik? Wat vindt ik echt belangrijk en waarom doe ik wat ik doe en wat heeft deze weg mij al gebracht?
Een van de belangrijkste lessen van de afgelopen periode in mijn leven is om terug te leren gaan naar de nieuwsgierigheid. Met in de nieuwsgierigheid een groot deel van de acceptatie die zo van levensbelang is. Nieuwsgierigheid heeft niet direct een oordeel. Het laat je verwonderen over je medemens zonder dat je jezelf hoeft te verlaten. Vragen durven stellen en je uit durven spreken. Vragen durven stellen over wat je ziet. En ook met nieuwsgierigheid naar jezelf kijken en je afvragen waarom iets voor jou is zoals het is. Vragen stellen zonder oordeel en durven accepteren dat wij (gelukkig) allemaal anders zijn en daar om kunnen lachen. Óf huilen. Samen.
Durf te zijn. Als een mol die even onder de grond vandaan kruipt.